"Για γέλια και για κλάματα"

Ξεκινάω να πάω δουλειά ένα χειμωνιάτικο πρωινό, έξω βρέχει κάνει κρύο κατακλισμός. Ντύνομαι στα γρήγορα και μπαίνω στο καράβι από Σαλαμίνα για Πέραμα, καθώς φτάνει στο λιμάνι το πλοίο είχε λάδια στην μπουκαπόρτα και πέφτω και σπάω το πόδι μου.

Εγκεφαλικό.!..αλλού το πόδι αλλού εγώ...αλλού η τσάντα μου, αλλού η τσάντα με το ταπεράκι της μαμάς για το μεσημεριανό, αλλού η γή αλλού ο ουρανός. Γλιστράω, γιατί κανείς δεν με σήκωνε, και πέφτω ομαλά αυτή τη φορά στην προβλήτα κλαίγοντας γιατί πόναγα πάρα πολύ. Καθώς ήμουν κάτω και έκλαιγα και γινόμουν μούσκεμα από την βροχή πέρνω τηλέφωνο τον αγαπημένο μου του ανακοινώνω το συμβάν και πέρνω και τους γονείς στη Σαλαμίνα.

Εξακολουθούσα να βρίσκομαι στην βροχή και κάτω στην προβλήτα, όταν ουρλίαζοντας ήρθε το πλήρωμα με σήκωσε και με κάθησαν σε ένα σκαμπό. Πολύ ρομαντικό σκηνικό..εγώ στο σκαμπό με το σπασμένο πόδι, 3-4 μέλη του πληρώματος να με κοιτάνε να με ρωτάνε αν πονάω, η βροχή να μη σταματάει και εγώ να είμαι σε κατάσταση πανικού. Έπειτα από λίγα λεπτα ήρθε και το Λιμεναρχείο όπου με βάζουν στο τζιπ του Λιμεναρχείου και με πάνε στο γραφείο τους. Ταυτόχρονα είχε ενημερωθεί και το Ασθενοφόρο το οποίο δεν ήρθε και ποτέ...Φτάνοντας στο γραφείο του Λιμεναρχείου, μου έβαλαν μια καρέκλα κάτω από ένα υπόστεγο για να μη βρέχομαι και μου φόρεσαν ένα μπουφάν να μην ψοφίσω απτο κρύο. Εκεί λοιπόν, εγώ κλαίγοντας και δυο τρεις λιμενικοί γύρω μου με ρωτούσαν από το αν πονάω, μέχρι αν διψάω, πεινάω κτλ. Οι διάλογοι ήταν επεισοδιακοί, σας παραθέτω ένα δείγμα:

-Πονάτε

-Πονάω πολύ, μιξοκλαιγα κιολας χαλια ημουν

-Μήπως θέλετε κέτι να φέτε να ξεχαστείτε

-Ανθρωπέ μου πονάω τί δε καταλαβαίνεις

-Ε καλά εγώ το είπα για να σας παρηγορήσω

-Μπορείς να με παρηγορήσεις καλώντας το ασθενοφόρο

-Ναι τους πήρα και είπαν δεν είναι επείγον και δεν θα έρθουν

-Και με εμένα τί θα γίνει θα μείνω εδώ με το σπασμένο πόδι ώσπου να γίνει τί

-Για αυτό σας λέω μήπως πεινάτε

-Δεν θέλω τίποτα μην μου μιλάτε

Φεύγει αυτός ο Λιμενικός, προφανώς πήγε μέσα και τους είπε ότι κάνω σαν υστερική και έστειλαν άλλο:

-Γειά σας, πονάτε ε?

-Ναι πονάω

-Πολύ έ?

-Ναι πολύ

-Πού πονάτε ακριβώς? Του δείχνω και συνεχίζει

-Με μια κλίμακα από το 1-10 πόσο πονάτε

-Δεν ξέρω πόσο είναι το 10 εγώ πονάω φρικτά έχω σπάσει το πόδι μου μάλλον

-Ναι φαίνεται χάλια, σηκώνει λίγο το παντελόνι μου, πώ πώ είναι χάλια και σαν να έχει πρηστεί πολύ, μάλλον γερό σπάσιμο έχετε λέτε να χρειαστεί χειρουργείο

-Να πώ εγώ κάτι?εσένα σε στείλανε να με παρηγορήσεις?

-Μα γιατί σας κρατάω παρέα μέχρι να έρθουν να σας πάρω

-Ωραία κράτα μου παρέα αλλά μη μου λες πόσο χάλια είναι το πόδι μου

-Δεν ξέρω τί θέλετε να σας πώ αλλά εγώ θα πώ αυτό που βλέπω έχετε χλωμιάσει στο πρόσωπο, τρέμετε και το πόδι σας γίνετε κάθε λεπτό χειρότερα

Σιωπή..δεν είπα τίποτα το βούλωσα...

Έπειτα από αυτούς τους διαλόγους τα νεύρα μου είχαν βαρέσει κόκκινο, απτη μία πονούσα και απτην άλλη ο παλαβός όλη την ώρα ήθελε να μου δώσει να φάω. Με τα πολλά έρχεται ο καλός μου, με φορτώνει στο αμάξι και σε πολύ λίγο χρόνο φτάσαμε στο ΚΑΤ Βούλας σχεδόν μαζί με τους γονείς μου.

Φτάνοντας εκεί, και αφού η μητέρα μου με ρώτησε και 20 φορές αν διψάω αν πονάω που πονάω τί αισθάνομαι τί νιώθω, ανάκριση κανονικά, αποφάσισαν να μου βγάλουν ακτίνα βλέπουν το σπάσιμο οκ πήρα και επίσημη απάντηση ότι το έχω σπάσει.

Έρχεται ένας γιατρός και μου λέει θα σου βάλουμε γύψο, δώστου κλάμα, μα του λέω δεν γίνετε έχω γάμο σε δυο βδομάδες της πρώτης μου ξαδέρφης και έχω πάρει γόβες με κάτι τακούνια, είπα και εγώ τη βλακεία μου με τόσα που είχα ακούσει. Τέλος πάντων μου λέει ξέχνα τακούνια βόλτες κτλ θα είσαι με γύψο πάνω από μήνα. Μια χαρά που πήρα τί να σας λέω.

Με βάζει στο κρεβάτι του πόνου και μου λέει το θεικό, γύρνα μπρούμιτα για να βάλουμε το γύψο, του λέω γιατρέ δεν έχω ξαναβάλει γύψο αλλά έχω δεί πολλές ταινίες ιατρικού περιεχομένου ποτέ δεν έχω δεί μπρούμυτα..Με τα πολλά με έψησε γυρνάω μπρούμιτα μου βάζει τον γύψο όλα καλά. Φύγαμε γυρίσαμε σπίτι όλα καλά.

Λίγες μέρες μετά το πόδι πόναγε πρηζόταν και μη τα πολυλογό μου είχε βάλει το γύψο λάθος αυτό φάνηκε από τις ακτινογραφίες. Μας βάζει να περιμένουμε και μας καλεί πάλι στο γραφείο του στο ΚΑΤ να μας μιλήσει μαζί με άλλους δυο μεγαλογιατρούς για να μου πούνε ότι το πόδι μου έχει μεγάλη ζημιά και χρειάζεται χειρουργίο και δεν είναι τίποτα κάνα 3μηνο υπομονή και τέτοια. Του είπα ευχαριστώ πολύ αλλά θα πάρω και μια ακόμη γνώμη δεν μπαίνω έτσι σε χειρουργίο χρειάζομαι δεύτερη γνώμη.

Ναι ναι όλα τα καλά σε εμένα συμβαίνουν. Πάω σε άλλο γιατρό ο οποίος έφριξε και μου έβγαλε το γύψο μου ξεκόλλησε το στραβό κόλλημα και πάλι απτην αρχή. Δεν περιγράφω τον πόνο, το κλάμα και τα βρισίδια στο γιατρό που πολύ θα ήθελα να ρίξω (στο γιατρό στο ΚΑΤ εννοώ), απλά μου το ξανάσπασε και μου το ξανακόλλησε σωστά χωρίς χειρουργία, χωρίς φυσικοθεραπείες.

Είμαι η και είμαι καλά!