"Ιστορίες καθημερινής τρέλας....."

Κάθε πρωί που ξύπναγα να πάω στη δουλεία που λέει και το τραγούδι..

Κάθε πρωί πέρνω το λεωφορείο 049 (Πειραιάς-Ομόνοια) για να πάω στον Πειραιά στη δουλειά μου. Η στάση που περιμένω το λεωφορείο είναι μοναδικά ασυναγώνιστη που μου προσφέρει άλλες μέρες ηρεμία (όταν είμαι μόνη), άλλες μέρες χάρα και δύναμη (όταν είμαι με μαθητές) και άλλες μέρες μου προσφέρει νευρικό κλωνισμό.

Φυσικά όσες έχετε διαβάσει τις ιστορίες μου θα έχετε καταλάβει ότι έχω κάτι τραβηχτικό με τις ιστορίες στα πρόθυρα νευρικού κλωνισμού.

Ένα πρωί ένα καλοκαίρι που μας πέρασε, σηκώνομαι, ντύνομαι,βάφομαι και πάω στη στάση. Φοράω ένα φαρδύ μπλουζάκι και από κάτω ένα φαρδύ λινό παντελόνι, και κάτι πλατφόρμες. Φτάνω στη στάση είναι μια κοπέλα που την έχω ξαναδεί στη στάση της λέω Καλημέρα γιατί μαρέσει να έχω επαφή γενικά με τον κόσμο και μου λέει Καλημέρα με λίγο περιέργο τρόπο και καλά χαμογελώντας πονηρά κάπως. Τέλος πάντων δεν δίνω σημασία, το ρημάδι για λεωφορείο δεν ερχόταν όποτε κάθομαι δίπλα της και μου πιάνει την κουβέντα:

-Πώς σε λένε

-Νιόβη της λέω εσένα

-Ειρήνη μου λέει

-Χάρηκα της λέω και κοιτάζω το δρόμο αδιάφορα, γιατί είπαμε να έχουμε μια επαφή αλλά όχι και όλοκληρη κουβέντα πρωί πρωί, και συνεχίζει τις ερωτήσεις

-Τώρα με τη ζέστη στη κατάσταση σου πώς την παλεύεις?

-Ε, της λέω μια χάρα είμαι αλλά ποιά κατάσταση μου εννοείς?

-Που είσαι έγκυος μου λέει. Αλλάζω καμιά σαρανταρία χρώματα και της απαντάω

-Δεν είμαι έγκυος αλλά πώς σου ήρθε αυτό ότι είμαι έγκυος?

-Δεν είσαι?Καλέ είσαι το βλέπω μη προσπαθείς να το κρύψεις

-Ρε Ειρήνη μου πρωί πρωί χαλάρωσε λίγο με τις ερωτήσεις και δεύτερον δεν είμαι έγκυος σου λέω και το εννοώ

-Μήπως είσαι και δεν το ξέρεις?

Δεν συνεχίζω τη συζήτηση, σηκώνομαι πέρνω ένα ταξί και φεύγω. Τα νεύρα μου κρόσια.

Μετά από δύο μέρες, πάω στη στάση φοράω ένα κολλητό μπλουζάκι κ ένα φαρδύ παντελόνι, είναι πάλι στη στάση η φίλη μας η Ειρήνη και μια ακόμη κυρία. Με βλέπει από μακρυά και μου κάνει με το χέρι, εγώ διακόσια εγκεφαλικά σκέφτομαι θα μου φτιάξει πάλι τη μέρα. Φτάνω κοντά της λέω καλημέρα και τί μου λέει!

-Απέβαλες?αχ πόσο λυπάμαι . Της απάνταω ευγενικά

-Καλέ δεν ήμουν έγκυος, τί σου έχει κολλήσει δεν σε καταλαβαίνω , και τί μου απαντάει

-Ε καλά δεν σε είπα και χοντρή έγκυος σε είπα

-Ρε πάς καλά πρωί πρωί άντε να δούμε

Και από τότε δεν μιλήσαμε. Δηλαδή επειδή δεν είμαι αδύνατη σώνει και καλά να είμαι έγκυος. Μετά από αυτή τη φορά πηγαίνω στη στάση λίγο αργότερα και αφού χειμώνιασε τη συναντάω τυχαία μέσα στο 049 κατά την επιστροφή μου από τη δουλεία. Κάνει ότι δε με βλέπει αλλά εγώ θέλω να πάρω το αίμα μου πίσω. Πάω την πλησιάζω και της μιλάω:

-Γειά τί κάνεις είμαι η Νιόβη από τη στάση καλά είσαι

-Καλά, λέει αλλά πολύ διστακτικά

-Χάθηκες και ανησύχησα και σκέφτηκα ότι θα είχες θέματα με την εγκυμοσύνη, πάω να καθήσω γιατί θα τις πιάσουν όλες τις θέσεις. Τα λέμε καλό απόγευμα

Δεν την άφησα να μου απαντήσει τίποτα αλλά ένιωσα ότι πήρα το αίμα μου πίσω.

Καλοκαίρι 2011

Είμαι η και είμαι καλά