Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα....!

Μάρτιος του 1995… Η καλή μας γειτόνισσα παραμονή των Αγίων Θεοδώρων μας φέρνει κόλυβα να βάλουμε για 3 μέρες  κάτω από το μαξιλάρι μας να ονειρευτούμε ποιον θα παντρευτούμε. Εθιμο του νησιού μου βλέπεις.Την δεύτερη μερα ονειρέυομαι έναν ξανθό ψηλό αντρα  γεροδεμενο που δεν ειχα ξαναδεί ποτε στη ζωή μου..να με φιλαει . Ξυπνάω με κομμενη την ανάσα και ένιωθα σαν να το είχα ζήσει εκεινη την στιγμή. Πιο όμορφα στη ζωή μου δεν ειχα ξανανιώσει.

Και όμως …πέρασαν 18 ολόκληρα χρόνια από τότε…. Χριστούγεννα του 1995 ( 9 μήνες μετά )..εγώ ήμουν 14,5 χρονών και με πολύ αυστηρούς γονείς που ήθελαν να μην βγαίνω μην μπλέξω γιατί ήμουν άριστη μαθήτρια στην Α Λυκείου με πολύ λαμπρό μέλλον. Εκείνα τα Χριστούγεννα με άφησαν να βγώ ως τις 8 το βραδι ( επαρχία βλέπεις) στην καφετέρια του χωριού. Μόλις το ωράριο εξόδου με την παρέα τέλειωσε πήγα με τα κλάματα στη γιαγιά μου όπου ήταν όλοι μαζεμένοι και ως ήταν φυσικό τα έβαλα με τη μητέρα μου γιατί δεν με άφησαν να βγώ έως πιο αργα με τις φίλες μου που θα συνοδευόταν από τα μεγαλύτερα αδερφια τους.Εκεινη μου είπε εσυ δεν εχεις μεγαλύτερο αδερφο οπότε δεν γινεται να πάς.

Βγαίνοντας από το σπίτι της γιαγιάς μου για να παμε στο δικό μας να…ο καλύτερος φίλος του μπαμπά μου προσπαθεί να τον πεισει να παμε στα μπουζούκια…Εγω μόλις το ακουσα τσίριζα ( σαν να το ήξερα τι θα συμβεί αργότερα) . Με τα πολλά δεχτηκε κ πηγαμε. Μπηκαμε μεσα καθίσαμε στο τραπεζι μια πολύ μεγάλη παρεα που ειχε και άλλα κοριτσια της ηλικιας μου κ λιγο μεγαλύτερα κ το γλέντι ξεκινά.

Την ωρα που χορευαμε ξεκινάει ένα τραγούδι της Αρβανιτάκη «Βάλε το κόκκινο φουστάνι» με παιρνει η φιλη μου με βάζει στη μεση με το κατακόκκινο βελούδο μίνι φόρεμα και αρχίζω να χορεύω. Μαζεύτηκαν γυρω γυρω  αρκετα παιδια και χτυπούσαν παλαμάκια. Την ωρα που τελειωνει το κομμάτι και ακουγονται χειροκροτήματα μπαίνουν νησιωτικα πάω να κατεβω να πάω στο τραπέζι μας κ νιώθω ένα χερι να με τραβάει…Ενας αγνωστος ψηλος ξανθός νεαρός και αρχίζουμε να χορευουμε…Να με κοιτάει να τον κοιτάω να μου σφιγγει το χέρι… Ιδρωσα…. Μολις τελειωνει ο χορός φευγοντας με τραβαει κ μου λέει « Θα μου δωσεις το τηλέφωνό σου να σε παρω αύριο?» « Όχι» του κάνω εγω και το είχα μετανιώσει πριν καν καθίσω στην καρέκλα. Τον βλέπω μετα από μιση ώρα βάζει το μπουφάν του ανεβαίνει στην μηχανή του κ εξαφανίζεται.Ολο το βράδι δεν κοιμήθηκα

Την άλλη μερα το πρωί στις 9 παίρνω τηλέφωνο την ξαδερφη μου …χαζεψες μου λεει πρωι πρωί ακόμα κοιμάμαι …Της Λεω πρέπει να ανεβω ναμιλήσουμε. Της εξηγω τι εγινε και φυσικα ως πονηρό μυαλό αποφασίζουμε να παίρουμε τηλέφωνο τον κολητό του που γνωρίζαμε. Του λέω «θελω να μου πεις ποιος είναι ο ξανθος με την μηχανη που καθόσασταν μαζι χτες το βράδι» μου λέει « ΑΑ εισαι τρελη πριν 2 ωρες γυρισα και με ξυπνάς γιαυτό» Του λέω « Το καλό που σου θέλω είναι να μου πεις γιατί δεν βλέπω να κοιμάσαι για πολλές μέρες λεγεεεεεεεεεεε» . Μόλις μου εξηγει κτλ λεω το βραδι θα τον πάρεις κ θα ερθεις τυχαία στο χωρίο στην καφετέρια για να τον γνωρίζω¨»

Ετσι και εγινε….καθίσαμε απεναντι ο ενας από τον άλλο και το μόνο που είπαμε είναι ότι θα μιλήσουμε τελικά την άλλη μερα το πρωί στο τηλέφωνο. Που να ξημερωσει εκεινη η νύχτα. Την άλλη μερα φευγουν οι γονείς μου τον παιρνω τηλ και ετσι αρχισαμε να μιλαμε. Μετα από λιγες μερες ήρθε το πρωτο ραντεβου και μετα από ένα μηνα στα γενέθλια μου το πρωτο μας φιλί κ το πρώτο του δώρο ένα δαχτυλίδι το οποίο εβγαλα από το δάχτυλο μου ΜΟΝΟ την μερα του αρραβώνα μας. Όταν τον φιλισα θυμήθηκα το όνειρο…ενιωσα ακριβώς ετσι και λέω « Παναγία μου αυτός είναι….»

Τη συνέχεια την φαντάζεστε….ο πρωτος μου έρωτας ο πρώτος μου άντρας …ο πατέρας των παιδιών μου.

Εχουν περασει 18 ολόκληρα χρόνια σχέσης και 12 χρόνια εγγαμου βίου με 2 υπεροχους γιους. Δύσκολα χρονια, οικονομικα, σχεσεις νύφης-κουνιάδων, κληρονομικά , 2 δυσκολες εγκυμοσύνες και τοσες πολλές φουρτουνες που νομίζω θα μου άξιζε ο βαθμός του Α καπετάνιου. Η λέξη διαζύγιο…χμ… επεσε στο τραπέζι αρκετες φορές και ακομη περισσότερο από το μυαλό… Πειρασμοί ….μα βέβαια κ πέρασαν από μπροστά μου.

Δεν ξέρω τι με εχει κρατήσει τοσο κοντά του μιας κ ειμαστε 2 τελείως διαφορετικοί ανθρωποι. Ισως όχι  ο ερωτας…ο ερωτας μάτια μου περνάει πολύ γρήγορα….Μάλλον θα είναι αυτό που λενε ΑΓΑΠΗ…αυτό που λενε τον πονάω γιατί είναι ο ανθρωπός μου.Εχουμε φερθεί πολλές φορές αδικα ο ένας στον άλλο και όμως….ειμαστε ακόμα μαζί και ειμαι σίγουρη πως θα ειμαστε …ωσπου να μας χωρίσει ο θάνατος αν και….δεν ξερω αν και αυτός είναι ικανός να τα βάλει μαζί μου ώστε να μου πάρει ότι πιότερο αγαπώ σαυτή τη ζωή…ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ μου…..!!!!!!!!!!!

Νίκη