Ήμουν φοιτήτρια σε μια χώρα του εξωτερικού, τότε ήταν της μόδας τα chatroom...φανατική χρήστης του mirc (γνωστό σε πολλές φαντάζομαι), συνομιλούσα με κάποιον συνομίλικο (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα).
Η καθημερινή μας επαφή από το ίντερνετ κρατούσε ώρες, εγώ μάθαινα γενικά τα νέα της χώρας, διάφορα για εκείνον που δούλευε με τι ασχολιόταν και γενικά διάφορα, ώσπου προχωρήσαμε στα πιο προσωπικά νέα(όπως από ποιό μέρος της Ελλάδας είμαστε, αν έχουμε αδέρφια κτλ). Οι ερωτήσεις του άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συγκεκριμένες χωρίς να προλάβω καν να το αντιληφθώ ίσως από αφέλεια μιάς και ήμουν μόλις 19 χρονών..Εκείνος κάθε μερά με διάφορα τεχνάσματα αντλούσε πληροφορίες και εγώ γοητευόμουν από το ενδιαφέρον του. Κάποια στιγμή ανταλλάξαμε τηλέφωνα, να ακούσουμε επιτέλους ο ένας τον άλλο. Εκείνος είχε μια πιο βαριά φωνή από ότι περίμενα και τα τηλέφωνα άρχισαν να γίνονται συχνά και πιο συχνά...
Μια μέρα γυρνόντας από το Πανεπιστήμιο βλέπω ένα πακέτο.. Είχε μέσα σοκολάτες περιοδικά και ένα γράμμα.. Από εκείνον!! Τρελάθηκα..δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχε βρει τη διεύθυνση μου αλλά αυτό με φρίκαρε απίστευτα. Τον πήρα τηλέφωνο και ούρλιαζα με πιο δικαίωμα το είχε κάνει αυτό και ότι μόνο μια επικοινωνία είχαμε και τίποτα περισσότερο. Εκείνος μου απάντησε πολύ ήρεμος ότι τρέφει για εμένα βαθιά συναισθήματα και ότι έχει κάνει όνειρα για εμάς και ότι έψαξε πολύ και βρήκε τη διεύθυνση μου και ότι θα ακολουθήσουν και άλλες εκπλήξεις. Τρομοκρατήθηκα του μίλησα πολύ άσχημα πέταξα την κάρτα του κινητού και απλά έκοψα κάθε επικοινωνία μαζί του.
Λίγες μέρες μετά, σε ένα διάλειμμα στη σχολή είδα κάποιον από μακρυά που με κοιτούσε επίμονα και σάστισα λέω δεν μπορεί είναι η ιδέα μου...απέχει πολύ, σκέφτηκα, η πραγματικότητα από την απρόσωπη φωνή από ένα τηλέφωνο, εξάλλου αυτός ήταν ένας συνομίλικος μου ενώ αυτός που με κοιτούσε κοντά 40. Λίγες ώρες αργότερα αντιλαμβάνομαι κάποιος να με ακολουθεί γυρνάω πίσω τίποτα μια σκιά πολύ μακρυά από εμένα, ώσπου έφτασα στο σπίτι και αυτό που φοβόμουν ήταν αλήθεια. Ένα τριαντάφυλλο στην εξώπορτα, τα πόδια μου έτρεμαν βάζω το χέρι στην τσάντα βιαστικά να βγάλω τα κλειδιά ώσπου τον ακούω να με φωνάζει πίσω μου. Παθαίνω σοκ, παρατάω την τσάντα και αρχίζω να τρέχω εκείνος έτρεχε πίσω μου φωνάζοντας να σταματήσω. Του ούρλιαζα σταμάτα να με ακολουθείς φύγε εκείνος έτρεχε καταπάνω μου, όταν είχα φτάσει έξω από πολυσύχναστο μέρος σταμάτησα και του μίλησα πολύ άσχημα του φώναζα σήκω φύγε δεν έχεις δικαίωμα να έρθεις ως εδώ και διάφορα άλλα. Εκείνος, απλά άνοιξε ένα κουτάκι με ένα δαχτυλίδι και μου είπε ήρθα ως εδώ για να σου κάνω πρόταση γάμου. Του απαντάω άνθρωπε μου είσαι καλά, ήρθες τόσα χιλίομετρα χωρίς να με ξέρεις για κάτι τέτοιο? Μου λέει άφησα τη δουλεία μου, το σπίτι μου και ήρθα να ζήσω μαζί σου γιατί διαισθάνομαι ότι είσαι η γυναίκα της ζωής μου και ήρθα ως εδώ παρόλο που δεν ξέρω αυτή τη γλώσσα. Εγώ είχα φρικάρει, καθήσαμε σε μια στάση περίπου δυομιση ώρες μέσα στο κρύο κλαίγοντας και προσπαθώντας να του εξηγήσω πόσο παράλογο ήταν αυτό που είχε κάνει και ότι απλά μιλούσαμε σε ένα άψυχο chatroom. Χωρίς να έχω υποσχεθεί κάποια σχέση, χωρίς να έχουμε πει κάτι παραπάνω πέρα από αοριστολόγιες. Τελικά με τα πολλά γύρισε πίσω και απλά εξαφανίστηκε από τη ζωή μου, δεν ξέρω αν είναι παρατηρητής από κάπου πιο μακρύα πάντως από τότε δεν τον έχω συναντήσει...Ήταν ένας από τους χειρότερους εφιάλτες μου δεν θα ξεχάσω ποτέ το τρέξιμο και τα ουρλιαχτά μου ποτέ..
Ανώνυμη
