Και πάλι παιδί...

Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο όμορφο θα ήταν να υπήρχε ένα κουμπάκι, ένα τόσο δα μικρό κουμπάκι που να το πατούσες και να γύριζες πίσω το χρόνο. Να γύριζες όχι για να αλλάξεις  τα γεγονότα, γιατί  όσες φορές και  να γυρίσεις πίσω πάλι την ίδια πορεία θα ακολουθήσεις, αλλά για να μπορέσεις να ξαναζήσεις από την αρχή κάποια πράγματα. Κάποια πράγματα που κάποτε ίσως θεωρούσες ασήμαντα αλλά ο χρόνος και η εμπειρία απέδειξαν ότι τελικά άξιζαν όσο όλα τα πλούτη του κόσμου.

 Αν λοιπόν υπήρχε αυτό το μικροσκοπικό κουμπάκι θα ήθελα πατώντας το να γυρίσω πίσω, πολύ πίσω. Στην παιδική μου ηλικία. Εκεί που όλα ήταν αθώα και ανέμελα. Εκεί που η αγκαλιά της μητέρας  ήταν αρκετή ώστε να πάρει μακριά κάθε ανησυχία, κάθε πόνο ,κάθε μικρή ή μεγάλη στεναχώρια. Εκεί που τα δάκρυα ήταν μόνο από πείσμα και που τα όνειρα και οι προσδοκίες ήταν μπροστά σου και  όχι χιλιόμετρα πίσω σου. Εκεί θα ήθελα να γυρίσω και να μείνω όσο περισσότερο μπορώ και να ζήσω κάθε λεπτό κάθε δευτερόλεπτο τόσο έντονα που κάθε στιγμή θα έμοιαζε με αιωνιότητα.

Κι ύστερα αργά και σταθερά να ξαναέφτανα στο σήμερα. Πιο γεμάτη, πιο ολοκληρωμένη πιο ουσιαστική. Το μόνο λάθος που κάνουμε σαν παιδιά είναι ότι βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Και όταν πια έχουμε μεγαλώσει αρκετά ψάχνουμε να βρούμε ένα κουμπάκι, ένα τόσο δα μικρό κουμπάκι που να το πατήσουμε και να γυρίσουμε το χρόνο πίσω…

Μόνο που αυτό το κουμπάκι δυστυχώς δεν υπάρχει και όταν το συνειδητοποιούμε είναι πλέον αργά…

S.K