Κους Κους Νο 16

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!

Τι κάνετε κορίτσια γλυκά και λατρεμένα; Μπήκαμε στο πνεύμα των γιορτών; Νομίζω πως ναι και ειδικά όσες παρευρεθήκαμε και στο μπαζάαρ, ένα παραπάνω…

Για πείτε μου ρε κορίτσια, τέτοιες μέρες σας πιάνει μια μελαγχολία;;; Ένα…υπήρξα καλός άνθρωπος αυτή τη χρονιά; Μήπως στενοχώρησα, άθελά μου, κάποιον; Αυτά τα ερωτηματικά, είναι που σουλατσάρουν στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Δεν θα αναλύσω τα του σπιτιού μου. Θα πω μόνο ότι ήταν μια γεμάτη χρονιά για μένα. Γεμάτη από δυσάρεστα που όμως με βοήθησαν πολύ να εκτιμήσω αξίες που είχα δεδομένες και να αναθεωρήσω!!!!

Άρα…ευχαριστώ το 2013.

Θα αναλύσω λίγο τα του…ουρανοξύστη μας!!! Μπήκα σε μια «πολυκατοικία» (τότε), πολύ δειλά και καχύποπτα γιατί δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Σιγά σιγά, όλο αυτό μετετράπη σε ενθουσιασμό γιατί βρήκα μια τεράστια αγκαλιά από πάρα πολλές γυναίκες! Με εξέπληξε ευχάριστα και το καταχάρηκα. Λίγο πριν γίνει ουρανοξύστης, η πολυκατοικία μας, έγινα θυρωρός της. Εκεί λοιπόν, στο θυρωρείο μου, κάποιες με αγάπησαν πραγματικά και το ένιωθα. Κάποιες άλλες, την ώρα που με αγκάλιαζαν, με πονούσαν τα χέρια τους. Όχι όμως γιατί ήταν σφιχτή η αγκαλιά αλλά γιατί τα χέρια τους την ώρα που με ακουμπούσαν έβγαζαν αγκάθια. Μπήκα αληθινή και αυθόρμητη και αυτό αρέσει στους αληθινούς και αυθόρμητους. Μπήκα να διαφημίσω τη δουλειά μου αλλά τελικά γνώρισα γυναίκες που μπορούν να γίνουν πολύ καλές μου φίλες. Σ’ αυτές λοιπόν δε μπορώ να γίνομαι φόρτωμα και να εκλιπαρώ ένα like ή να επιμείνω ν αγοράσουν κάτι. Οι ανάγκη να πληρώσω το ενοίκιο και να μη λείψει τίποτα στα παιδιά μου είναι απίστευτα μεγάλη! Η μάνα μου και ο πατέρας μου όμως μου έμαθαν να πεινάω όταν αξίζει μια ανθρώπινη σχέση και να μην την ξεπουλάω με ευρώ.

Αυτή τη στιγμή που τα διαβάζετε όλα αυτά να είστε σίγουρες ότι σας βλέπω. Βλέπω και αυτές που λένε… « μπράβο ρε Πόπη έτσι σ αγαπάμε», βλέπω και αυτές που λένε… « μα πόσο ψεύτικη είναι πια που πουλάει μελό για να αγοράσουν τα ηλίθια βραχιόλια της». Κοπελιές, αγαπάω όσες με αγαπάτε και γελάω με τα σενάρια των υπολοίπων… Το κους κους βρε, είναι εδώ για να γελάμε και όχι για να θάβουμε η μία την άλλη. Θα μου πείτε βέβαια, «ρε Πόπη, δε μας χέζεις, κατέβα απ το ροζ συννεφάκι σου, μια μικρή κοινωνία είναι κι εδώ μέσα…» Σε κανένα ροζ συννεφάκι δεν είμαι ανεβασμένη. Μπορώ να δεχτώ το χιούμορ σου. Μπορώ να δεχτώ το ότι δεν ταιριάζουμε. Μπορώ να δεχτώ το ότι δεν ταιριάζουμε αλλά κάνεις υπέροχη δουλειά. Μπορώ να δεχτώ ότι ταιριάζουμε αλλά δε μου ταιριάζει η δουλειά σου. Όλα μπορώ να τα δεχτώ χωρίς όμως πισώπλατα μαχαιρώματα. Ακόμη και όταν θυμώνω με κάτι θα το πω. Κι αν είναι λάθος ο τρόπος που θα το πω θα σου ζητήσω και συγνώμη. Θα σ’ έχω απέναντι μου όμως! Ούτε το παράθυρο θ ανοίξω να το ψιθυρίσω στην διπλανή…ένοικο ούτε θα φτιάξω πηγαδάκι στον ακάλυπτο. Και ψιτ…το νου σας ε; Δεν τα λέω για να σας κλαφτώ, χέστηκα στην τελική τι λέτε. Τα λέω μόνο και μόνο για να δείτε ότι όλα μαθαίνονται και είναι κρίμα να χαλάμε τις καρδιές μας για μαλακίες. Τα λέω για να σκεφτείτε ότι θα είχατε περισσότερες «πωλήσεις» από καρδιάς πάρα από «κατινιάς». Εσείς χάνεται, όχι εγώ!!! Εγώ βρέθηκα σε σπίτι ανταγωνίστριάς μου και ένιωσα πιο άνετα από ποτέ. Έφαγα, ήπια, τη βοήθησα και με βοήθησε και στο τέλος σκίσαμε και οι δύο!!! Αυτό αξίζει για μένα.

Ζητάω λοιπόν συγνώμη σε όποια στενοχώρησα. Ζητάω συγνώμη σε όποια πήρε κάτι από μένα και δεν της άρεσε. (αν μου το είχε πει θα το λύναμε μεταξύ μας χωρίς να μάθει κανείς τίποτα) Ζητάω συγνώμη σ΄αυτήν που πήρε κάτι από μένα και της χάλασε. Είμαι εδώ να της το αντικαταστήσω με όλη μου την καρδιά χωρίς να με νοιάζει το πώς χάλασε. Ζητάω συγνώμη αν καμιά φορά το χιούμορ μου είναι λίγο ιδιαίτερο και ίσως κάποιες να το παρεξηγούν, δεν είχα ποτέ πρόθεση να προσβάλω καμία. Ζητάω συγνώμη….ζητάω όμως συγνώμη… Για ξαναβάλτε λοιπόν την τράπουλα στο τραπέζι και ξανακόψτε! Και αυτή τη φορά μη σκεφτείτε μόνο τον εαυτό σας και ρίξετε, πάλι, πασιέντζα. Καλέστε κόσμο στις καρδιές σας και παίξτε ομαδικά!!!!

Εύχομαι το 2014 να με βρει καλύτερο άνθρωπο και το ίδιο εύχομαι και σε σας…..

……τα σέβη μου!!!!