ΚΟΥΣ ΚΟΥΣ Νο 13

Καλησπέρα, καλησπέρα, καλησπέρα!!!

Τι κάνετε ομορφιές μου;

Είσαστε καλά;

Μου κρατάτε μουτράκια που άργησα να σας κουσκουσάρω;

Α, δεν θέλω τέτοια!

 Εμείς είμαστε αγαπημένες εδώ μέσα, όχι;

Λοιπόν, τι νέα έχουμε;

Κάτι συγκλονιστικό δε μου κάνατε κουφαλίτσες και θέλετε και νέα…

Σ’αυτό το σημείο, θέλω να ζητήσω συγνώμη απ την κοπελιά του υπογείου.

Νόμιζα ότι ήταν σχιζοφρενής και σκότωνε γυναίκες κοκκινομάλλες αλλά τελικά είναι μια αθώα κομμωτριούλα που πειραματίζεται στις βαφές.

Ήρθε σπίτι μου και μου έκανε κι εμένα.

Τις έχει πάρει μία-μία, διαμέρισμα-διαμέρισμα.

Τα φορτηγά της Koleston που βλέπετε στην πλατεία, για τον ουρανοξύστη μας κουβαλάνε τα κιβώτια.

Δεν χωράνε να στρίψουν εδώ….

Αχ…μου έφυγε ένα βάρος!!!!

Πάμε παρακάτω.

Μωρέ κάτι ήθελα να σας πω, σημαντικό, και δεν το θυμάμαι τώρα….

Κάτι για τις διαχειρίστριες….

Γαμώ το….

Α ΝΑΙ!!!! ΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΑ!!!!!!

Ήταν αργά!

Είχα βάλει σιγανή μουσική, είχα ανοίξει μια μπύρα, κάπνιζα ένα τσιγαράκι και σκεφτόμουν…πόσο όμορφη και πετυχημένη είμαι, πόσο έξυπνη και όμορφη είμαι, πόσο καλή και όμορφη είμαι και άλλα τέτοια.

Ξαφνικά…ακούω βήματα στον ακάλυπτο!

Σκέφτομαι… «πάλι για να με βιάσουν ήρθαν ρε πούστη μου; Μα πόσο όμορφη είμαι»;

Όμως, αυτή τη φορά, δεν ήταν θαυμαστές μου.

Διακρίνω 3 γυναικείες φιγούρες ντυμένες στα μαύρα να ψιθυρίζουν συνωμοτικά μεταξύ τους.

Οι δύο φοράνε και κουκούλες αλλά στην τρίτη, που ήταν αφάνα, δεν χώραγε η κουκούλα.

Όπα, τις τσάκωσα!!!

Οι διαχειρίστριες είναι!

Κάνω τον Σαμαρά (το μαλάκα δηλαδή) για να μη με πάρουν γραμμή.

Γυρνάνε πίσω τους, κάνουν ένα σινιάλο και εμφανίζονται δύο νέες φιγούρες-μούμιες.

Καλυμμένες απ την κορφή ως τα νύχια, δε μπορώ να καταλάβω αν είναι άντρες ή γυναίκες…

Κοιτάω πάνω μπα κι εξέχουν τίποτα βυζά,μπα…πίτα!

Κοιτάω κάτω μπα και πετάνε τίποτα καλαμπαλίκια, μπα…πίτα κι εκεί!

Παναγία μου λέω, ήρθε το τέλος μας.

Εξωγήινοι καταλαμβάνουν τον ουρανοξύστη μας!!!!

Βάζω γρήγορα παντόφλες και λίγο κραγιόν ( τι γιατί ρε; Πάντα βάζω κραγιόν όταν βγαίνω απ το σπίτι) και αποφασίζω να κατασκοπεύσω….

Έχετε αγωνία μανίτσες μου;

Κρατήστε την γιατί…παπάρια!!!!

Ήταν τόσο πολύ προσεκτικές οι ρουφιάνες που το μόνο που κατάφερα να ανακαλύψω ήταν ότι το ασανσέρ πήγε μέχρι πάνω πάνω στο λοφτ του ουρανοξύστη μας….

Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα…

Αναρωτιόμουν πως μου ξέφυγε εμένα όλο αυτό.

 Ένιωθα ναι μεν πολύ όμορφη αλλά αποτυχημένη ως θυρωρός.

Ήθελα να τρέξω να σας πω τι είδα αλλά θα ήταν μισό γαμώ το μπελά μου…

Με το πρώτο φως της μέρας λοιπόν, καλώ την μία διαχειρίστρια στο σαλόνι μου.

Το έπαιζε τάχα μου τάχα μου όλα καλά αλλά είχε κι ένα πονηρό χαμογελάκι του τύπου…δεν μας πήρες είδηση κουφάλα, στη φέραμε μωρή μουχρίτσα, να δω τι θα πεις στις άλλες τώρα…ε κάπως έτσι τέλος πάντων.

Χάνω τα λογικά μου και την βουτάω απ το λαιμό!!!

«Πες μου τι ήταν αυτοί οι δύο που κουβάλησες ρε ξανθόψειρα, μη γίνει εδώ μέσα της…Πόπης» της λέω.

Μου γνέφει ότι δε μπορεί να μιλήσει με το χέρι μου στο λαιμό της και μου απαντάει…

« Πόπη μου θα σε παρακαλούσα να ηρεμήσεις. Αυτές οι δύο υπάρξεις θα είναι οι καινούργιοι μας ένοικοι. Θα ζουν στο λοφτ στην ταράτσα, στο οποίο έγινε ατσαλοεπένδυση για την προσωπική τους ασφάλεια και καμία δεν θα μπορέσει ποτέ να τις δει! Είναι δύο εξέχουσες προσωπικότητες οι οποίες είναι εδώ ΜΟΝΟ για το καλό μας. Θα υπάρχει έξω απ το λόφτ μία τρυπίτσα όπου από κει θα τους δίνετε ένα χαρτάκι με οτιδήποτε σας προβληματίζει και σας απασχολεί και αυτές θα σας δίνουν πίσω τις λύσεις για τα θέματά σας. Σε παρακαλώ πολύ να μη μου κάνεις καμία άλλη ερώτηση και να βγεις έξω να μαζέψεις όλες τις ενοίκους στον ακάλυπτο όπου υπάρχει κάμερα για να δουν το γλυκό σας καλοσώρισμα οι………………………………………………………………………………………………………………………………

ΤΙΝΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΙΝΑ!!!!!!!!

Ας με συγχωρέσει η φίλη που μετά την κλανιά του παππού δεν ασχολήθηκα καθόλου μαζί της.

Άλλωστε αν ασχολιόμουν θα έπρεπε να ασχοληθώ και με το σιγαστήρα που έψαχνε η άλλη για τα μποτάκια της….

Δώστε μου λίγο χρόνο και θα βρω ποιες κρύβονται πίσω απ αυτές τις δυο….κάργιες… ……..τα σέβη μου!!!!