Μαμά... στα 20 !

Ήμουν περίπου δεκαεννέα χρονών όταν στα χέρια μου κράτησα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Πραγματικά δεν ξέρω, ακόμη και τώρα, τι ακριβώς αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω αν ήταν χαρά που μέσα μου μεγάλωνε και χτυπούσε μια καρδούλα, ή αν ήταν φόβος για το τι θα γινόταν από εδώ και πέρα. Το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν ήθελα με τίποτα να κάνω εγώ αυτή τη μικροσκοπική καρδούλα να σταματήσει να χτυπά…

Σίγουρα βοήθησε πολύ το γεγονός ότι ο σύντροφός μου είχε ακριβώς την ίδια άποψη. Το θέλαμε και οι δύο πολύ αυτό το παιδάκι και ας ήμασταν τότε και οι ίδιοι παιδιά.

Το πιο δύσκολο κομμάτι για εμένα εκείνη τη περίοδο ήταν η ανακοίνωση της εγκυμοσύνης στους δικού μας. Πώς θα το έπαιρναν? Ποια θα ήταν η αντίδρασή τους? Ήταν κάτι που με άγχωνε και με τρόμαζε πολύ.

Ευτυχώς τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα από ότι περίμενα. Οι δικοί μας αντιμετώπισαν το νέο αυτό όσο πιο ψύχραιμα γινόταν. Άλλωστε ήμασταν αποφασισμένοι. Θα παντρευόμασταν άμεσα και θα φέρναμε στο κόσμο αυτό το παιδί.

Οι μήνες πέρασαν πολύ δύσκολα. Μια άσχημη εγκυμοσύνη με έντονες ναυτίες και ιλίγγους μέχρι και το τέλος του έκτου μήνα. Η ημέρα του γάμου πλησίαζε και εγώ δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ευτυχώς μόλις μπήκα στον έβδομο μήνα τα πράγματα έγιναν λίγο καλύτερα και έτσι κατάφερα να πάω στην εκκλησία και να παντρευτώ τον άνθρωπο που αγαπούσα.

Και έφτασε η μέρα που θα έφερνα στο κόσμο το κοριτσάκι μου. Ξημερώματα Σαββάτου μου έσπασαν τα νερά. Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό και στις 10:15 το πρωί κρατούσα στην αγκαλιά μου αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι που ήρθε στη ζωή μου για να την ομορφύνει. Τα συναισθήματά μου ήταν πολλά και διάφορα. Εκτός από χαρά και ευλογία ένιωθα και φόβο. Θα κατάφερνα άραγε να δώσω σε αυτό το μωρό όλη μου την αγάπη? Θα μπορούσα να το μεγαλώσω όπως του αξίζει ή το νεαρό της ηλικίας μου θα επηρέαζε ως ένα βαθμό την ανατροφή και διαπαιδαγώγησή του?

Όλες αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν αρκετά, ώσπου κάποια στιγμή δεν άντεξα και τις μοιράστηκα με τη μητέρα μου. Και τότε μου είπε κάτι που με έκανε να αλλάξω εντελώς τον τρόπο σκέψης μου. « Θα μεγαλώσεις το παιδί σου με αγάπη και αφοσίωση, τη δεδομένη στιγμή αυτό χρειάζεται από εσένα, όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους…» Αυτές οι λέξεις της με έκαναν να καταλάβω πως είχε απόλυτο δίκιο. Τη συγκεκριμένη στιγμή το μωρό μου είχε ανάγκη από στοργή και αγάπη και ήταν  κάτι που μπορούσα να του δώσω απλόχερα!

Τα χρόνια περνούσαν και το μωράκι μου μεγάλωνε και μαζί με αυτό και οι ανησυχίες μου. Προσπαθούσα να είμαι δίπλα της, να τη στηρίζω στις επιλογές της, να συζητάμε για διάφορα θέματα και να βρίσκουμε μαζί τις λύσεις σε όποιο πρόβλημα παρουσιαζόταν μπροστά μας. Προσπαθούσα και προσπαθώ ακόμα να είμαι εκτός από μαμά της και φίλη της! Άλλωστε μεγαλώναμε μαζί….

Ομολογώ πως κάποιες φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά όταν υπάρχει αγάπη τα πάντα αντιμετωπίζονται.

Είμαι σίγουρη πως έκανα κάποια λάθη, και ποιος δεν κάνει άλλωστε? Μια μαμά στα 30 ή στα 40 είναι αλάνθαστη? Φρόντιζα όμως πάντα να τα παραδέχομαι και το κυριότερο να μην τα επαναλαμβάνω.

Θέλω να πιστεύω πως έκανα και κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Προσπαθώ να περάσω στη κόρη μου αρχές και αξίες που θα είναι τα εφόδια της για να γίνει ένας σωστός μα πάνω απ΄ όλα καλός άνθρωπος.

Σήμερα είμαι 31 και η κόρη μου 11. Στη ζωή μας έχει προστεθεί ένα ακόμη μέλος η μικρή μου κόρη που είναι 3 χρονών.  Έχουμε ο ένας τον άλλον και αυτό είναι το σημαντικό.

Μπορεί στη ζωή μου να έχω μετανιώσει για κάποιες επιλογές μου. Το σίγουρο όμως είναι ένα. Δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή που έγινα μαμά στα είκοσι μου χρόνια….!!!!!

Σωτηρία