Τα πάχη μου...τα κάλλη μου;;;

Γειά χαρά σε όλες, είμαι η Ν. και επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να γράψω τις σκέψεις μου. Θέμα?...Ο πόνος και το άγχος των περισσοτέρων από μας...ΤΑ ΚΙΛΑ!...

Θα ήθελα να σας πω γενικά όλη τη ¨χοντροιστορια¨ μου...και θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω και δικές σας! Νομίζω ότι θα ήταν πολύ πρωτοποριακό να μοιραστουμε συναισθήματα που μόνο οι αφρατούλες βιώνουν! :)

Ξεκινάμε!

Απο το δημοτικό είχα θέμα με το βάρος μου. Μέχρι τα 8 περίπου ήμουν φυσιολογικη στα κιλά...ένα καλοκαίρι όμως, είχαν οι γονείς μου τη φαεινή ιδεά να αφήσουν εμένα και την αδερφή μου στη γιαγια (στο χωριό)...για ένα μήνα!!..Αποτέλεσμα? Αφήσανε παιδάκια...και πήραν μοσχαράκια! Μεγάααλη ιστορία....το θέμα όμως έιναι ότι απο τότε έγινα κοιλιόδουλη...ολη μέρα γυρνουσαν στο μυαλό μου φαγητά και γλυκά. 

Δεν ήμουν ποτέ αυτό που λένε..."μπετονιέρα"...αλλα έιχα πάνω μου τόσα όσα χρειάζονταν για να λέγομαι.."χοντρη". Κάπου στην έκτη δημοτικού είχα απότομη ανάπτυξη και βρέθηκα με ένα στήθος μεγαλύτερο από αυτό της μάνας μου. Έδεσε το γλυκό, και μαζί του "δέθηκε κόμπος" και η αυτοπεποίθησή μου.Τα πράγματα έγιναν χειρότερα στο γυμνάσιο. Εκεί που αρχίζουν οι πρώτοι έρωτες και τα φλέρτ (για τους άλλους), εγώ απλά ένιωθα "εκτός παιχνιδιου", "στον πάγκο" και άλλα τέτοια χαρούμενα. Μεγάλωσα και συνέχισα να κουβαλάω πάνω μου την ταμπελα της "χοντρούλας που τρώει κατιτις παραπάνω". Άκουσα πολύ ωραίες ατάκες όλα αυτά τα χρόνια...."Παρ' τον κώλο σου μωρή μπουμπου"(περνουσα τον δρόμο ^_^ )..."πωπωωω κοιτα φιλε! ένα φορτηγό βυζιά" (ναι ναι το ακουσα με τα αυτάκια μου) κ.α. Γενικά, σαν άνθρωπος στιγματίστηκα από όλο αυτό που λέγεται κιλα και ας μην ήμουν ποτέ 100 κιλά. Με ακολουθούσε και με επηρρέαζε παντού. Ίσως να φταίει και το οτι ζούσα σε ένα μέρος που έδιναν (και δίνουν) πολύ βάση στην εμφάνιση και στο φαίνεσθαι, και εκτός από το βάρος μου, είχα κ άλλο μείον ....δεν ήμουν όμορφη.

Έφτασα αισίως κάπου στα 16 και εκεί ήταν η πρώτη "πετυχημένη" προσπαθεια απώλειας κιλών (και ακολούθησαν ΑΠΕΙΡΕΣ). Έφτασα σε καλούτσικο σημείο (66κιλα), και κάπου εκεί γνώρισα τον άντρα μου. Μεγάαααλος έρωτας. Στην αρχή της σχέσης βέβαια το παιζα αιθέρια ύπαρξη, που δεν τρώει, δεν αερίζεται κλπ...Μετά όμως άρχισαν οι ταβέρνες και τα ποτά έξω...και σιγά σιγά με τα χρόνια έφτασα τα 80 κιλα και με ένα σώμα εντελώς ασουλούπωτο και γιγάντιες τρομακτικές βυζούμπες (και κοντούλα).

Ο έρωτας κράτησε (απορώ με αυτόν τον άγιο άνθρωπο) και μετά από 6 χρόνια αρραβωνιαστήκαμε. Ζουμπουρλούδικο εγω....ΠΑΙΔΑΡΟΣ αυτός...δεν δυσκολεύτηκα να δω ειρωνικά βλέμματα και περίεργα πίτσι-πίτσι μεταξύ των συγγενών του, την ώρα του αρραβώνα. Το έβλεπα ότι οι δικοί του δεν τρελαίνονταν για πάρτη μου. Ειδικά η γιαγιά, η θεία και τα ξαδέρφια του. Με το ζόρι μου λέγανε ένα ¨γεια, τι κανεις?¨...

Ξέχασα να αναφέρω ότι από το ξεκίνημα της σχέσης μας, ο άντρας μου έκανε πέρα σχεδόν όλους του τους φίλους, γιατί με κορόιδευαν! Τον είχαν συνηθίσει να κυκλοφορεί μ@@ναρες (οι οποίες φυσικά είχαν και άλλες φίλες μ@@νάρες και βολευονταν όλοι)...και ξάφνικα έσκασα μύτη εγώ το γιουβαρλάκι και τους έκατσε βαρύ. Πάμε παρακάτω...

3 χρόνια μετά ήρθε η ώρα που έπρεπε να κανονίσουμε τον γάμο...'Που πας μωρη σακαφιόρα' σκεφτόμουν. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να εμφανιστώ στο γάμο μου σε αυτό το "χάλι". Δεν μπορούσε να το σηκώσει η ψυχολογία μου...είχα ήδη ακούσει και δει πολλά (εδώ οι άνθρωποι δε χαμπαριαζουν, σε κοροιδεύουν μπροστά στα μούτρα σου)..'ηθελα ο γάμος μου τουλάχιστον, να είναι έστω λίγο...ονειρεμένος :) Ήταν Απρίλιος και κλείσαμε ημερ/νία για τέλη Οκτωβρίου. Είχα 6μήνες και κάτι...ήμουν 83 κιλά... και αποφασισμένη! 

25 Οκτωβριόυ 2008...Έφτασε η μέρα του γάμου! Μέτα από 6 μήνες απίστευτης στέρησης, πεινας και τρελού ιδρώταστα γυμναστήρια, εμφανίστηκα στην έκκλησια 58 κιλα! Μπορείτε να φανταστείτε τον σοκ των καλεσμένων και ειδικά αυτών που είχαν να με δουν πολύ καιρό! Μέσα στο μυαλουδάκι μου είχα κερδίσει μια μάχη, απέναντι σε όλους αυτούς που τόσα χρόνια με πρόσβαλαν με το υφάκι τους, τη συμπεριφορά τους και κάποιοι με τα λόγια τους επειδή δεν ήμουν σε διαστάσεις μοντέλου....

Δεν κρατησε για πολύ όμως..χαλάρωσα (αφού κέρδισα και τη μάχη του γάμου) και σιγά σιγά τα κιλά ξαναγύρισαν (με τη βοήθεια μου φυσικά)...Όλες εσεις που παιδέυεστε από μικρές με το άτιμο το λίπος, ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθεί το σώμα, ειδικά όταν έχουν προηγηθει στερήσεις... Υπήρχαν ώρες που με έπιανε αμόκ και δεν σταματούσα τη μάσα. ήξερα ότι ήταν καθαρά ψυχολογικό, αλλά δεν έκανα και ιδιαιτερη προσπάθεια να το σταματήσω! Παρουσιάστηκε και πρόβλημα με ένα νεύρο στη μέση μου και για αρκετο καιρό δεν μπορούσα να γυμναστώ...

1+ χρόνο μετά...ήρθε και η εγκυμοσυνη...

Όταν πήγα να γεννήσω ήμουν 86 κιλά...γέννησα, μέσα σε λίγο καιρο κατέβηκα στα 75...μετά έπιασε τον άντρα μου μία καταθλιψάρα (λογω κακής πορείας της δουλειάς) μαζί με έπιασε και μένα, δεν ήθελε πολύ...έβαλα πάλι...και έβαλα αρκετα. το 89 είδα στη ζυγαριά, και φυσικά δεν ξανα ανέβηκα. Κάπου εκεί είπα.."ΦΤΑΝΕΙ"!...Ξεκίνησα zumba και ΞΕΤΡΕΛΑΘΗΚΑ! Ηταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν! Η απόλυτη ψυχοθεραπεία,εκτόνωση και η τέλεια γυμναστικη! Κατάφερα να χάσω 15 κιλάς σε λίγους μήνες.! Τι καλα! Ημουν τοσο ευχτυχισμένη! :D

Ομως δεν υπολόγισα ότι σε λίγο καιρό ΔΕΝ θα είχα χρήματα για γυμναστήριο...αναγκαστικά σταμάτησα....και ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ!

Εκανα προσπαθειες να μην ξαναβάλω...αλλα 10 μέρες πείνας, διαγράφονταν με 1 μόνο μέρα κρεπάληςκαι..ανέβαινε το κοντέρ...

Είχα και τη κάθε κατινάρα που με έβλεπε στο δρομο να μου λέει με ψευτικο υφακι κατανοησης "παχυνες παλι? Γιατι βρε κοπελα μου? Γιατι?"....."Γιατί κλάνει το γατί" ήθελα να πω,  αλλα΄κρατιόμουν...ε τι? ΚΑΙ χοντρη ΚΑΙ αγενής?..τού ματς! Αλλά είχαν δίκιο...και ένιωθα κουρέλι.

Ετσι φτάνουμε στον Απρίλιο που μας πέρασε.Ένα ωραίο πρωι με πηρε η μανουλα μου τηλ και μου είπε για μια δουλεια από το σπίτι που εμπορευοταν υγιεινο καφε, πολύ καλή περίπτωση και μπλα μπλα μπλα. Δεν ήθελα! Ειχα κανει δικτυακο, το αγαπουσα, αλλά ήξερα ότι δεν μου ταίριαζε. Αφου μου τα κανε τσουρεκια Τερκενλή, δεχτηκα τελικά να έρθει μια οικογενειακή φίλη να με ενημερώσει. Η δουλειά μου αρεσε τελικά και ετσι ξεκινησα να πινω και τον καφε. Μου είπαν ότι πολλοί έχασαν και κιλά πίνοντάς το..και είπα να βοηθήσω και εγω την κατάσταση, κόβοντας το βραδινο, αλλά προς Θεού!!! Μη μου πέρνετε τις σοκολάτες μου! Δεν μπορώ αν δεν φάω ενα τουβλο λακτα τη μέρα!...Και ερχόμαστε στο σήμερα...με μείον 16 κιλά :D Και φυσικα συνεχίζω!

Το "όνειρο ζω" είναι λίγο..Και μόνο που ανοίγω τη ντουλάπα μου και φοράω ότι γουστάρω χωρίς να νιώθω σαν κάμπια (αυτο ισως το κανω θέμα άλλη στιγμή)

και μάλιστα χωρίς καλά καλά να καταλάβω πως έφτασα εδω, αφού δεν ένιωσα στέρηση, είναι αρκετο! ΚΟιμαμαι καλα το βράδυ, δεν λαχανιάζω στις σκάλες....στο δρόμο αντί για "παρ τον κ@λο σου μπουμπου" ακούω "ωωωωρε μάνα μου..να σε κανω, να σε δειξω" (ελεεινο αλλα τουλαχιστον δεν με κανει να μαζευομαι στο καβουκι μου)...

Να σας πω όμως την αλήθεια...ξεκίνησα να γράφω για άλλο λόγο. Αρχικά ήθελα να εκφράσω στη δυσαρέσκεια μου, για τον ρατσισμο προς τους χοντρους, και για το πως έχει αλλάξει η συμπεριφορά (προς το καλυτερο) των γύρω μου από τότε που αδυνάτισα (κάτι που με ενοχλει). όμως, γράφοντας...είδα ότι έχω ανάγκη για αρχη, να σας εξηγήσω πως έφτασα εδώ. Έχω ανάγκη να δείξω πόσο επηρέαζε τη ζωή μου και πόσες φορές έκανα προσπάθεια να απαλλαγω από όλο αυτό. Ισως για να δείτε μέσα από "λίγες" σειρές τί στο ΠΕΡΙΠΟΥ πέρασα και ένιωθα όλα αυτά τα χρόνια και πως μέσα από όλα αυτά, κατάφερε να μου γίνει εμμονή. Δεν ξέρω τι φταίει που έγινε εμμονή. Το οτι πάντα ήμουν η "μπουμπου" τις παρέας ανάμεσα στις καλλίγραμμες φίλες μου?... Το ότι ο άντρας μου ήταν ένα κούκλος,τo ΕΒΛΕΠΑ ότι δεν ταιριάζαμε και θεωρούσα ότι έφταιγε το βάρος μου? Το ότι όσο και να θελα να μην το σκέφτομαι, πάντα κάτι γινόταν και κάποιος μου το έτριβε στα μούτρα? ϊσως περισσότερο να φταίει το τώρα...οκ...έχασα κάποια κιλά. Γιάτι όμως τωρα κάνουν όλοι μόλις με βλέπουν, λές και κέρδισα το νόμπελ, το όσκαρ, το τζόκερ και πατησα ταυτόχρονα στο φεγγάρι? Γιατί μου μιλάνε πιο ευγενικά? Γιατί μου μιλάνε γενικά άνθρωποι που πριν με το ζόρι μου λέγανε "γεια"? Τι τους έκανα τότε? το φαί τους έτρωγα?....Αυτές οι τελευταιες σειρές είναι που θέλουν ανάλυση όπως επίσης και κατι θεϊκές ατάκες που άκουσα και έγιναν τα νέυρα μου κροσσάτα.....αλλά δεν θα αναλύσουμε τώρα (είμαι σίγουρη ότι ξεφυσάτε με ανακούφιση, χεχε)...κουτουλάω (γι αυτό και το κείμενο είναι λίγο αλλοπρόσαλλο) και έχω πρωινο ξύπνημα :) Χίλια συγνώμη αν σας κούρασα!

 

Σας φιλώ γλυκά στα φρύδια! :D Εις το επανιδείν!