Το ταχυδρομείο, το λιμεναρχείο και το δημόσιο ταμείο

Πάω Δευτέρα πρωί στο Ταχυδρομείο να πληρώσω κλήση για παράνομη στάθμευση εντός λιμένοντα χώρου (προβλήτα φέρρυ μπόατ στο Πέραμα που το αφήνω σχεδόν πάντα όταν είναι να πάω Σαλαμίνα χωρίς το αυτοκίνητο απλά για μια φορά με γράψανε).

Φτάνω στο ταχυδρομείο στις 9, ε εντάξει δε σηκώθηκα και απτο χάραμα λέω 9:30 δουλεύω θα προλάβω σε μισή ώρα να τελειώσω. Δείχνω την κλήση σε έναν κύριο που περιφερόταν και ήταν  ο διευθυντής από ότι κατάλαβα και τον ρωτάω αυτή την κλήση μπορώ να την πληρώσω εδώ την πέρνει την κοιτάει ναι μου λέει να πάρετε νουμεράκι. Πάω πέρνω νουμεράκι 85 παρακαλώ και εκείνη την ώρα εξυπηρετούσαν το 59..χαχαχα αστείο?τραγικό...σκέφτομαι δεν πειράζει θα καθήσω και θα περιμένω.

Στα ταμεία εξυπηρετούσαν δυο ταμίες, και ο κόσμος πολύς, υπήρχε γκρίνια εκνευρισμός και εγώ που ήμουν στον κόσμο μου είχα βγάλει το κινητό και έπαιζα bubble bubble στο αθόρυβο να μην ενοχλώ κιόλας. Δίπλα μου έρχετε ένας κύριος πενηντάρης και μου πιάνει κουβέντα.

-Καλημέρα σας

-Καλήμερα, του λέω

-Έχει πολλά άτομα και μόνο δυο ταμεία, μου λέει

-Ναι τί να κάνουμε δημόσια υπηρεσία, του λέω

-Τι γνώμη έχετε για τις δημόσιες υπηρεσίες, μου λέει

-Την χειρότερη του απαντάω με μεγάλη έμφαση εσείς τον ρωτάω που να μην τον ρωτούσα καλύτερα...

Αρχίζει να μου λέει την ιστορία της ζωής του, που ήταν υπάλληλος της ΔΕΗ και ήταν 25 χρονών και δυστυχώς ο άνθρωπος είχε ένα ατύχημα και από τότε βγήκε σε σύνταξη αλλά παιδευόταν στα δικαστήρια μέχρι και πριν από 2 χρόνια που βγήκαν και τα τελικά αποτελέσματα απτα δικαστήρια και πόσο δύσκολη ήταν η ζωή του, εγώ κουνούσα το κεφάλι μου και που και που έλεγα κανένα α , μάλιστα, καταλαβαίνω έχετε δίκιο κτλ.

Δεν  λέω ο άνθρωπος είχε τα θεμάτα του τα οποία έπρεπε κάπου να τα πει..κάποια στιγμή αφού τα είπε όλα σηκώθηκα γιατί πιάστηκα να κάνω μια βόλτα. Στο ταμείο μια κυρία με ένα νούμερο πριν από εμένα και ταυτόχρονα χτυπάει και το δικό μου νούμερο και πάω πίσω της. Γυρνάει η κυρία με στολίζει με κοσμιτικά επίθετα ότι είμαι ανυπόμονη, ανάγωγη και νευρική και ότι δεν έχω δικαίωμα να στέκομαι πίσω της, της απαντάω ευγενικά ότι το νούμερο μου αναβοσβήνει πάνω απτο κεφάλι της στη φωτεινή πινακίδα το βλέπει και συνεχίζει λέγοντας δεν την ενδιαφέρει τί λέει η πινακίδα το θέμα είναι τί λέει αυτή. Δίνω τόπο στην οργή της λέω παρακαλώ πολύ κάντε δουλεία σας να τελειώνουμε έχουμε και άλλα πράγματα να κάνουμε , με στολίζει δεύτερη φορά γιατί βγάζω γλώσσα σε μεγάλη γυναίκα όπως είναι αυτή....τα νεύρα μου κοτσιδάκια..

Επιτέλους, φεύγει η κυρία, έρχετε η σειρά μου βγάζω 20ευρώ και μαζί με την κλήση τα δίνω στην ταμεία, τα πέρνει τα κοιτάει και μου λέει α δεν μπορείτε να τα πληρώσετε εδώ πρέπει να πάτε σε δημόσιο ταμείο, της λέω το έδειξα στο διευθυντή και  μου είπε ότι μπορώ και εδώ μου λέει ο διευθυντής δεν ξέρει πρέπει να πάτε σε δημόσιο ταμείο, της λεω εδώ τί είναι μου λέει ταχυδρομείο της λέω δεν είναι δημόσιο ταμείο όχι μου λέει να πάτε σε δημόσιο ταμείο. Τα πήρα κρανίο και της λεω τί εννοείται δημόσιο ταμείο μου λεει την εφορία μα που ζείτε? Στην Ελλάδα της απαντάω και έφυγα!!

Τα νεύρα κρόσια, τα έδωσα στον αγαπημένο και τα πήγε στην εφορία.

Είμαι η και είμαι καλά (προς το παρόν τουλάχιστον)