Στο θυρωρείο σήμερα η Γεωργία Μπαρμπαρή...

Καλημέρα Γεωργία. Χαίρομαι ιδιαίτερα που έχω την τιμή να μιλάω με μία από τις διαχειρίστριες του ουρανοξύστη μας. Κάτσε όσο πιο αναπαυτικά μπορείς και ξεκινάμε με την πρώτη ερώτηση:

Πες μου σε παρακαλώ, όταν σου είπαν τα άλλα δύο κορίτσια να γίνεις το τρίτο μέλος της διαχείρισης πως ακριβώς ένιωσες; Θα σε παρακαλούσα πολύ να μου αναφέρεις όσο πιο μονολεκτικά μπορείς, τα συναισθήματά σου!!!!

-Σαν  μικρό παιδίi που του δίνουν την ευκαιρία να  βάλει το χεράκι του σε κα΄τι πολύ όμορφο και δημιουργικό....

-Και τελικά, πιστεύεις, ότι το έβαλες το χεράκι σου; Βοήθησες σε όλο αυτό;

Νομίζω πως, έχω βοηθήσει …ίσως όχι όσο θα έπρεπε ή όσο θα ήθελα αλλα υο προσπαθώ και νομίζω πως κάτι καταφέρνω...

-Πες μου δυο λόγια για την Σωτηρία και τη Μάρθα....

Δύο μόνο;;;; Δεν φτάνουν … Θα σου πω ότι τις γνώρισα γιορτές και μου άνοιξαν το σπιτικό τους και οι δύο.. Μου άνοιξαν όμως την καρδιά τους και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Με έβαλαν να καθίσω εκεί στα ζεστά και να ξέρω ότι πάντα θα είναι δίπλα μου… Στα εύκολα και στα καλά αλλά κυρίως στα δύσκολα και  στα άσχημα… Είναι τόσο διαφορετικές μα ταιριάζουν τόσο πολύ. Η κάθε μία έχει κάτι το μοναδικό κι εγώ τις αγαπώ και τις δύο και τις ευχαριστώ για όλα…!!! Είναι μοναδικά πλάσματα και κυρίως αληθινά…!!!

-Σίγουρα, εδώ μέσα, θα έχεις κάποιες που συμπαθείς και κάποιες που αντιπαθείς. Πως το χειρίζεσαι όλο αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν το χειρίζομαι σωστά… ούτε μπορώ να πω ότι αντιπαθώ κάποιες γιατί απλά δεν τις ξέρω από κοντά. Με κάποιες έχω γνωριστεί από κοντά και μου έδειξαν πολύ καλοσύνη και αγάπη και το ίδιο έδειξα κι εγώ γιατί απλά το ένοιωθα... Δεν μπορώ να κρυφτώ, ότι νοιώθω θα το δείξω και ότι γίνει… Μπορώ όμως να πω ότι ναι, κάποια κορίτσια έχουν ξεχωρίσει για μια παραπάνω κίνηση που έγινε… Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα το αντίθετο…  

-Αν είχες πολλά λεφτά, πες μου ένα μεγάλο δώρο που θα έκανες και σε ποιον; Ένα όμως....

Αν ήταν πριν από καιρό θα σου έλεγα ότι μπορείς να φανταστείς …Τώρα όμως, αν είχα λεφτά θα έπαιρνα ένα μικρό σπιτάκι για μένα και το αντράκι μου… Δεν ξέρω αν είναι μεγάλο δώρο, είναι όμως δώρο καρδιάς-αγάπης-ζωής… Οπότε και πολύ σημαντικό … Ένα σπιτάκι μικρό να μείνουμε μαζί επιτέλους και να προχωρήσουμε σε όλο αυτό που ονειρευόμαστε και θέλουμε να ζήσουμε…

-Έχεις αναφερθεί πάρα πολλές φορές και πάντα με πολύ αγάπη στο αντράκι σου. Μίλησέ μας λίγο για τον Παντελή...

Α τώρα μάλιστα… Θα σου πω ένα πολύ πρόσφατο περιστατικό: Την Τρίτη έλαβα ένα μήνυμα απ μια φίλη μας που είδε μια φωτογραφία πριν μπει στο πλοίο το αντράκι μου που είχαμε και οι δύο δακρυσμένα μάτια και μου λέει «δεν θέλω ούτε να το σχολιάσω ούτε να κάνω like , έχω συγκλονιστεί…» Είναι το αντράκι και τον αγαπώ πάρα πολύ … Στα μάτια μου είναι το πιο όμορφο αντράκι… Το αγαπάκι μου όπως τον λέω… Είναι μοναδικοί οι χτύποι της καρδιάς μου όταν είμαστε μαζί… Και όταν χωριζόμαστε, λυγίζει πρώτος και ακολουθώ κι εγώ… Ίσως και αυτά που λέω να σχολιαστούν τώρα αλλά δεν με νοιάζει… Δεν είναι κακό δύο άνθρωποι να αγαπιούνται και να το δείχνουν… Δεν είναι ντροπή … Μακάρι όλοι γύρω μας ένοιωθαν λίγη απ’ την αγάπη που νοιώθουμε εμείς…  Η αγάπη πρέπει να φαίνεται γιατί έτσι η ζήλεια βγαίνει στην επιφάνεια και ξέρεις ποιοί είναι δίπλα σου και χαίρονται μαζί σου… Εγώ όμως την αγάπη την δείχνω απλά γιατί δεν μπορώ να την κρύψω… Έτσι είμαι… Φαίνεται και η αγάπη και η θλίψη και η συμπάθεια και η αντιπάθεια.

 -Είσαι ένας άνθρωπος που πάντα προσπαθείς να κάνεις όλες εμάς να γελάμε. Είναι αλήθεια ότι αυτοί οι άνθρωποι, συνήθως, την θλίψη τους την κρύβουν καλά μέσα τους;

Όταν δεν είμαι καλά-όταν περνάω δύσκολα, είχα μάθει να κρύβομαι… Να τα περνάω όλα μόνη μου και να προσπαθώ να κρατηθώ… Να σταθώ όρθια… Δεν ήταν πάντα καλό αυτό, αλλά επειδή η ζωή μου έχει δείξει περισσότερο τα δύσκολο και σκληρό πρόσωπό της ,επέλεγα να μην γίνομαι κουραστικά στους «φίλους» μου (αυτούς που νόμιζα ότι είχα). Έτσι λοιπόν έκανα και κάνω όποτε μπορώ… Αλλά τα τελευταία  χρόνια με κυριαρχεί μια απίστευτα θετική σκέψη και προσπαθώ να το περάσω και στους άλλους… Αν κλαίγομαι και γκρινιάζω θα αλλάξει κάτι; ΟΧΙ… Αφού μπορώ να χαρίσω ένα χαμόγελο σε κάποιους γιατί να μην το κάνω;;; Αν και πλέον όταν δεν είμαι καλά με καταλαβαίνετε ή το μοιράζομαι κιόλας μαζί σας…

-Νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να κλείσουμε την όμορφη κουβέντα μας. Δεν ξέρω αν πρέπει να ζητήσω συγνώμη από τη Γιάννα που άλλαξα τις ερωτήσεις για να βγει γέλιο ή από σένα που δεν θα τις αλλάξω γιατί, δεν χρειάζεται και να βγαίνει πάντα γέλιο αλλά σ ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για το χρόνο σου και που απάντησες σε όλες μου τις ερωτήσεις! Να είσαι καλά και... καλή συνέχεια!

Σε ευχαριστώ πολύ… Συγγνώμη αν η κουβέντα μας πήγε στο πιο σοβαρό αλλά ειλικρινά ήταν αυθόρμητο και αυτό νομίζω μετράει …

(Όπως είπα και στην Γεωργία, δεν ξέρω αν πρέπει να ζητήσω συγνώμη απ την Γιάννα ή απ την ίδια αλλά εμένα προσωπικά και οι δύο συνεντεύξεις μου άρεσαν.

Πρέπει επίσης να σας πω ότι οι ερωτοαπαντήσεις έγινα εν ώρα εργασίας και χωρίς να έχει ίντερντετ η Γεωργία.  Απαντούσε απ το κινητό της.

Και τέλος να πω ότι απάντησε πολύ διπλωματικά στην ερώτηση για συμπάθειες-αντιπάθειες -είμαι της άποψης ότι μπορείς να καταλάβεις τον χαρακτήρα του άλλου και από δω μέσα-και τέλος ότι για ακόμη μία φορά δεν μάθαμε τίποτα για το αντράκι της παρά μόνο πόσο τον αγαπάει)

Ελπίζω να σας αρέσει και όλες μαζί να τις ευχηθούμε…

                                            ….ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!